1 Weet jij de tijd waarop de geiten van de steenbok baren?

Heb jij de hinden jongen zien werpen? ^◘  

2 Kun jij de maanden tellen die zij vol moeten maken,

weet jij de tijd waarop zij baren?

3 Zij krommen zich, zij werpen hun jongen,

met hun weeën drijven zij hen uit. ^◻  

4 Hun jongen worden sterk, zij groeien op in het wild,

zij trekken weg en komen niet meer bij hen terug. ^◻  

5 Wie heeft de woudezel losgelaten

en wie heeft de banden van de wilde ezels losgemaakt? ^◻  

6 Ik heb de wildernis tot zijn thuis gemaakt,

de zoutvlakte tot zijn woningen. ^◻  ◘  

7 Hij lacht om de rumoerige menigte van de stad,

het schreeuwen van de slavendrijvers hoort hij niet. ^◻  

8 De bergstreken zijn zijn weide,

hij zoekt daar naar alles wat groen is.

9 Zou de spiesbok je van dienst willen zijn?

Zou hij bij jouw voederbak overnachten? ^◻  

10 Kun je de spiesbok met zijn touw aan de voren vastbinden?

Zal hij de dalen achter je eggen? ^◻  

11 Vertrouw jij op hem, omdat zijn kracht zo groot is,

durf jij je arbeid aan hem toe te vertrouwen?

12 Vertrouw jij op hem dat hij je zaad zal terugbrengen,

en het op je dorsvloer zal verzamelen?

13 De vleugels van het struisvogelwijfje klapperen vrolijk.

Maar zijn dat de liefdevol koesterende vleugels en veren van de ooievaar? ^◼  ◻  

14 Want zij laat haar eieren immers op het land slingeren,

en zij laat ze in het stof warm worden. ^◼  ◻  

15 Zij vergeet dat een voet ze stuk kan maken

en dat de dieren van het veld ze kunnen vertrappen. ^◻  

16 Zij verhardt zich tegen haar jongen alsof zij niet van haar zijn.

Haar moeite is vergeefs, want zij maakt zich toch geen zorgen, ^◼  

17 want God heeft haar van wijsheid ontdaan,

en haar geen inzicht toebedeeld. ^◼  ◻  

18 Op het moment echter dat zij opfladdert en omhoog komt,

lacht zij het paard en zijn berijder uit. ^◼  

19 Kun jij het paard kracht geven?

Kun jij zijn hals met manen bekleden?

20 Kun je hem laten springen als een sprinkhaan?

De fierheid van zijn snuiven is angstaanjagend. ^◻  

21 Zij staan te trappelen in de vallei,

vol vreugde is het paard in zijn kracht.

Het trekt uit, het wapengeweld tegemoet. ^◻  

22 Het lacht om wat angstaanjagend is en het schrikt niet,

het loopt niet weg voor het zwaard. ^◻  

23 De pijlkoker rammelt boven hem,

de lans en de speer blinken.

24 Met hevig hoefgeklepper en vol onstuimigheid verslindt het de aarde,

het is niet te houden als het geluid van de ramshoorn klinkt. ^◻  

25 Bij het klinken van de ramshoorn zegt het: ‘Aha!’

Het ruikt de strijd van veraf,

het gebulder van de vorsten en de strijdkreten.

26 Is het door jouw inzicht dat de havik vliegt,

en zijn vleugels uitslaat naar het zuiden?

27 Is het op jouw bevel dat de arend zich verheft,

en zijn nest in de hoogte maakt? ^◘  

28 Hij woont en overnacht op de rots,

op de punt van de rots is zijn vesting.

29 Vandaar spiedt hij naar een prooi,

zijn ogen zien van veraf. ^◻  

30 Zijn jongen slurpen bloed,

en waar gesneuvelden liggen, daar is hij. ^◻  ◘